yakap ni ama

habang nag-iisip ako ng aking entry sa huling araw  ng buwan ng mayo, ay narinig ko ang isang kanta sa wikang portoges na pinapanood pala sa youtube ng aking kalapit-table sa opis. tinanong ko sa kanya kung anong ibig sabihin niyon. at sa kanyang pagpapaliwanag, naunauwaan ko na ito pala ang aking naging saloobin sa mga nagdaang mga araw.

matagal ko kasing hinintay ang pagkakataong ito, siguro buwan para masabi ko sa kanya ang aking saloobin. Sa mga oras na ito nais kong kumawala sa aking pangkasalukuyan at sabihin sa kanya lahat na aking dalahin. Yung tipo ako at siya lang.

bago natapos ang maghapong ito, nagtagpo ang aming landas at sa bawat tingin niya ay  para akong natutunaw . sabi nya hinintay kitang dumating kahapon, kanina..ang totoo sa matagal na panahon. Pero hindi nya ako tinanong kung saan ako nanggaling at naglagalag. Isang sulyap na hatid ay mainit na pagmamahal ang muli nyang tugon sa aking piping katauhan. wala akong masabi, wala akong maisumbat, wala akong maisip, katahimikan ang bumalot, pero damang-dama ko ang ginhawa at kapanatagan ng puso.

niyakap niya ako, tulad ng pagyakap ng isang mapagmahal na ama. sa mga oras na iyon ang pakiramdam ko ay para akong isang patak ng tubig na nahulog sa malawak  karagatan  ng kanyang pagmamahal.

 

isang malalim na katahimikan ang sumunod na eksena. isang impit na paghikbi ng isang anak na matagal na nawalay sa ama. habang siya ay patuloy ang pagyakap, mahigipit …may hagod ng pagmamahal…damang-dama ko ito…tumatagos sa kasuluk-sulukan ng aking kamalayang-tao.

matagal kung hinintay ang pagkakataong ito. sa yakap ni ama, alam ko nakabalik na muli ako sa tahanang minsan ay naging bahagi ng aking kamusmusan..matagal na rin pala…ilang buwan halos ang lumipas. minsan nga talaga mahirap bilangin ang mga panahong nalagas…ang mahalaga alam ko nakauwi na ako sa tahanan ni ama.

sa huling pagkakataon….hinigpitan ko ang aking yakap, para bang sinasabi ko…hindi na muli ako lilisan..sulyap lang ng may buong pagmamahal at pag-unawa ang kanyang naging sukli…sa mga oras na iyon di na mahalaga ang bawat sasabihin namin sa isa’t-isa.